Ετήσιο Σεμινάριο Λατινοαμερικανικού πολιτισμού του Ηλία Ταμπουράκη στον Όμιλο UNESCO Ν. Πειραιώς & Νήσων, 2004-2005.
Ελλάδα: Ζευς και Ήρα, Ολύμπιοι Αυτοκράτορες
Τα ελληνικά φύλλα που κατέβηκαν στη Βαλκανική Χερσόνησο γύρο στο 2.000 π.Χ., έφεραν τη λατρεία του Διός. Ήταν θεότητα του ξάστερου ουρανού, και το όνομά του συναντάται σε διάφορους ινδοευρωπαϊκούς λαούς· στη σανσκριτική γλώσσα αναγνωρίζεται ως Dyauṣ Pit[ā]ṛ ( द्यौष्पितृ ) (Ντιάους Πίτ[α]ρ), και στη λατινική ως Juppiter (Γιούπιτερ). Η προσφώνησή του ως «Πατέρα» χάνεται στο χρόνο. Ήταν πατέρας του Δωδεκάθεου και της Ανθρωπότητας. Το ανάκτορό του βρισκόταν –κατά την παράδοση- στην κορυφή του Ολύμπου. Οι βασιλείς στη Γη θεωρούνταν απόγονοι υπό την αιγίδα του, γι’ αυτό λέγονταν «διοτρεφεῖς». Προστάτευε τις ἐστίες και τα αἲθρια των σπιτιών, όπου υπήρχαν βωμοί για τη λατρεία του, στους οποίους οι αρχηγοί των οικογενειών τού προσέφεραν θυσίες. Ως «κτήσιος» προστάτευε τα θεμέλια και τα υπόγεια, και συμβολιζόταν από τον «οἰκουρὸν ὂφιν» -ένα στοιχείο συγκρίσιμο με το Φτερωτό Φίδι Γκ’ουκουμάτς (K’ukumatz) των Μάγια στη Γουατεμάλα, ή τον Κετσαλκόατλ (Quetzalkóatl) των Αζτέκων στο Μεξικό, όπως και με το φίδι μ’μπόι (mboi) των Γουαρανί (guaraní) στην Παραγουάη –που όρισε με τις γραμμώσεις του σώματός του της επιφάνεια της Γης.
Ο Δίας βελτίωνε τον καιρό και χάριζε πλούτη στους ανθρώπους. Επόπτευε τους όρκους, και ως «Ξένιος» προστάτευε τους φιλοξενούμενους. Όπως συνέβαινε με όλους τους θεούς της ελληνικής αρχαιότητας, ο Δίας δε χαρακτηριζόταν από ηθική ακεραιότητα. Ένα κοινό στοιχείο με τον Tupã των Γουαρανί ήταν ο κεραυνός, που τους χρησίμευε ως όπλο.
Το όνομα της Ήρας αποτελεί τη θηλυκή μορφή του Ήρωα, ή –σύμφωνα με τους προσωκρατικούς φιλοσόφους, είναι η ετυμολογική εξέλιξη του ουσιαστικού «ἀὴρ». Ήταν θεά με διττή υπόσταση: Γη και Σελήνη –όπως και ο Καραΐ (Karaí) των Γουαρανί. Προστάτευε, αλλά και τιμωρούσε τους παράνομους εραστές, επειδή αισθανόταν πληγωμένη από τη συμπεριφορά του συζύγου της του Δία.
Ο Δίας βελτίωνε τον καιρό και χάριζε πλούτη στους ανθρώπους. Επόπτευε τους όρκους, και ως «Ξένιος» προστάτευε τους φιλοξενούμενους. Όπως συνέβαινε με όλους τους θεούς της ελληνικής αρχαιότητας, ο Δίας δε χαρακτηριζόταν από ηθική ακεραιότητα. Ένα κοινό στοιχείο με τον Tupã των Γουαρανί ήταν ο κεραυνός, που τους χρησίμευε ως όπλο.
Το όνομα της Ήρας αποτελεί τη θηλυκή μορφή του Ήρωα, ή –σύμφωνα με τους προσωκρατικούς φιλοσόφους, είναι η ετυμολογική εξέλιξη του ουσιαστικού «ἀὴρ». Ήταν θεά με διττή υπόσταση: Γη και Σελήνη –όπως και ο Καραΐ (Karaí) των Γουαρανί. Προστάτευε, αλλά και τιμωρούσε τους παράνομους εραστές, επειδή αισθανόταν πληγωμένη από τη συμπεριφορά του συζύγου της του Δία.