Περού: Ερωτική τέχνη
Οι Ισπανοί κατακτητές του 16ου αι., μην κατανοώντας τις κοινωνίες των Αμερινδών, ισχυρίζονταν ότι οι ιθαγενείς δεν είχαν ηθικές προκαταλήψεις στον τρόπο που έκαναν έρωτα. Νόμιζαν ότι οι ινδιάνες ήταν «εύκολες» στο κρεβάτι, όμως δεν γνώριζαν ότι εκείνες θεωρούσαν αριστοκρατική πράξη το να μην αρνούνται την ερωτική επαφή σε έναν άντρα, αφού στον δικό τους κόσμο, μία τέτοια άρνηση θεωρείτο… αδυναμία χαρακτήρα και δειλία. Σε εκείνες τις κοινωνίες του δυαδισμού η αμφισεξουαλικότητα ήταν κοινωνικά αποδεκτή. Σκανδαλίζονταν, όμως οι Ισπανοί, όταν διαπίστωναν ότι σε περιοχές όπως ο Ισημερινός, για να γίνει κάποιος σαμάνος, δηλαδή μάγος-ιερέας-θεραπευτής, ήταν απαραίτητο να είναι ομοφυλόφιλος! Ο τυπικός χαιρετισμός, των Ίνκας που εισέρχονταν στην αυτοκρατορική πρωτεύουσα Κούσκο (Qosqo, Cuzco), ήταν: «ama sua, ama lulla ama qhella», που στη γλώσσα κέτσουα/ρουνασίμι (quechua/runasimi) σημαίνει: «μην ψεύδεσαι, μην κλέβεις, μην είσαι οκνηρός»· σε αυτό όμως πρόσθεταν και τη ρήση: «ama waqlla, ama sipish», δηλαδή: «μην εκμαυλίζεις ανηλίκους, μην καταστρέφεις τη ζωή των άλλων.» Η παιδεραστία, λοιπόν, δεν ήταν αποδεκτή από εκείνους τους λαούς, παρά μόνο σε ελάχιστα αγαλματίδια που αναπαριστούν ιερείς σε τελετουργικό αυνανισμό νεαρών με σκοπό τη θεραπεία ή τη μύησή τους.
Συγκριτικά, θα πρέπει να αναφέρουμε την ηθική θεώρηση του αυνανισμού που πραγματοποιήθηκε από τον αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο Διογένη τον Κυνικό (Σινώπη, 412 [399 ; ] π.Χ. – Κόρινθος, 323 π.Χ.). Αυτός απέδιδε την επινόηση του αυνανισμού στον θεό Ερμή, ο οποίος λυπήθηκε τον γιο του τον Πάνα που κυνηγούσε την Ηχώ αλλά στάθηκε ανίκανος να την σαγηνεύσει, και έτσι του δίδαξε το τέχνασμα του αυνανισμού για να ανακουφίζεται. Ο Πάνας, έπειτα, φανέρωσε αυτήν την πρακτική στους νεαρούς βοσκούς, οι οποίοι τη διέδωσαν σε όλη την Ανθρωπότητα. Σύμφωνα με τον Δίωνα Χρυσόστομο, ο ίδιος ο Διογένης συχνά αυνανιζόταν μπροστά στο πλήθος που μαζευόταν γύρω από το πιθάρι του. Όταν κάποιος τον ρώτησε εάν δεν ντρεπόταν, εκείνος του απάντησε: «μακάρι να μπορούσα να ανακουφίσω και την πείνα μου, τρίβοντας την κοιλιά μου»!!!
☼☼☼
Στο βορειοδυτικό Περού, ανάμεσα στην έρημο Σετσούρα (Sechura) και στον Ειρηνικό Ωκεανό, άνθησε ανάμεσα στο έτος 100 μ.Χ. και στο 800, ο πολιτισμός των Μότσε ή Μοτσίκα (moche, mochica), των προγόνων των μεταγενέστερων Τσιμού (chimú) με τον ομώνυμο «υδραυλικό πολιτισμό». Διακρίθηκαν για την πλαστική των κεραμικών τους, και ιδιαίτερα για τους αμφορείς-πορτραίτα, αλλά και για τα πήλινα ειδώλια σε ερωτικές στάσεις, αλλά και προκαταρκτικά παιχνίδια, όπως τον (αλληλο)αυνανισμό, την καθοδήγηση του πέους στον κόλπο με το χέρι της γυναίκας και την πεολειχία -με τον άνδρα είτε όρθιο, είτε καθιστό και τη γυναίκα γονατιστή μπροστά του. Δημοφιλές ήταν, επίσης και το γνωστό μας «69» -η αμοιβαία πεολειξία. Σε αυτά τα ειδώλια διακρίνουμε ότι οι άνθρωποι ανέπτυξαν τη σεξουαλική τους φαντασία, εγκαταλείποντας εκείνην της παλαιολιθικής περιόδου, που ήθελε σταθερά τη γυναίκα στα τέσσερα και τον άνδρα να εισχωρεί γονατιστός από πίσω, έτσι ώστε να προσέχει συγχρόνως τις πιθανές επιθέσεις των θηρίων ή άλλων εχθρικών φυλών. Μία εναλλακτική αυτής της στάσης στον πολιτισμό των Μότσε ήταν με τη γυναίκα τελείως γονατιστή, έτσι ώστε οι γλουτοί της να ακουμπούν στην πίσω πλευρά της κνήμης της. Στα πασίγνωστα κεραμικά των Μοτσίκα, λοιπόν, βλέπουμε ότι οι ιθαγενείς απολάμβαναν 12 στάσεις για… προχωρημένους. Εκτός από την απλή «ιεραποστολική» –την οποίαν όμως βελτίωναν λυγίζοντας προαιρετικά τα γόνατα της γυναίκας προς τα πάνω και έχοντας τον άνδρα γονατιστό από πάνω της-, γνώριζαν και την αντίθετη, δηλαδή με την γυναίκα ξαπλωμένη μπρούμυτα και τον άνδρα γονατιστό από πάνω, να εισχωρεί στην κλειτορίδα. Άλλη παραλλαγή ήταν η πλαϊνή στάση, δηλαδή με το ζευγάρι ξαπλωμένο στη δεξιά ή την αριστερή τους πλευρά και τον άνδρα να εισχωρεί και πάλι εκ των όπισθεν. Τέλος, σε ένα κεραμικό έργο τέχνης αυτού του πολιτισμού των Άνδεων, βλέπουμε ένα είδος… αντίστροφης κτηνοβασίας: ένας πίθηκος σοδομίζει μία γυναίκα ξαπλωμένη ανάσκελα! Αυτός ο μυθολογικός συμβολισμός, βέβαια, αναφέρεται στη μυθολογική γονιμοποίηση της Γης.
Ο σοδομισμός δεν εφαρμοζόταν μόνο ανάμεσα σε δύο άνδρες, αλλά και ανάμεσα σε έναν άνδρα και σε μία γυναίκα [όπως παρατηρούμε στην εικόνα που βρίσκεται στην αρχή αυτού του κεφαλαίου.] Ορισμένοι μελετητές ισχυρίζονται ότι τα ανέκφραστα πρόσωπα του ζευγαριού δήλωναν έλλειψη ηδονής. (Σημείωση του γράφοντος: Όμως, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο προκολομβιανός άνθρωπος είχε απομακρυνθεί πάρα πολύ από τα δεδομένα της παλαιολιθικής εποχής, που υπαγόρευε τη συνουσία με μόνο σκοπό την τεκνοποίηση. Εάν παρατηρήσουμε προσεκτικότερα το προαναφερθέν διακοσμητικό μοτίβο, θα διαπιστώσουμε ότι το ζευγάρι βρίσκεται σκεπασμένο με κουβέρτα στην κοινή οικογενειακή κλίνη μαζί με το παιδί τους, προσέχοντας να μην γίνει αισθητός ο οργασμός τους. Αυτός δηλώνεται καλλιτεχνικά από την έμφαση και το ρεαλισμό που δίνεται στο σχεδιασμό των γεννητικών τους οργάνων. Μία δεύτερη εικασία εξηγεί ότι η εναγώνια προσμονή να μην γίνει αντιληπτή η πράξη τους από το παιδί τους, τους προσέδιδε μεγαλύτερη ηδονή.) Μία βιώσιμη θεωρία, πάντως, είναι εκείνη των αρχαιολόγων, που υποστηρίζει ότι με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή το πρωκτικό σεξ –γνωστό στην ανατολική Μεσόγειο και ως «οθωμανικό»- γινόταν ένα είδος δημογραφικού ελέγχου (που στη Μέση Αμερική επιτελείτο μέσω των ανθρωποθυσιών).
Στους πολιτισμούς των Άνδεων, όμως, εμφανίζονται επίσης ειδώλια θρησκευτικού χαρακτήρα, που αναπαριστούν θεότητες να συνουσιάζονται με ανθρώπους. (Σημείωση του γράφοντος: Ίσως κοινούς θνητούς, οι οποίοι μετά από αυτήν την σαρκική-πνευματική επαφή μετουσιώνονται σε πολιτισμικούς ήρωες.
Το φιλί δεν συνηθιζόταν στην ερωτική πράξη των ινδιάνων. Σε κάποια αγαλματίδια, όμως, παρατηρούμε αυτήν την πρακτική ανάμεσα σε ένα ζωντανό πλάσμα και σε ένα «καρκάντσα» (carcancha), δηλαδή κάποιον νεκρό που έχει ως εκ θαύματος επανέλθει για λίγο στη ζωή: στο πρόσωπό του διακρίνεται η νεκρική ακαμψία (rictus facial), τα οστά των πλευρών του δεν καλύπτονται από σάρκα, αλλά το ανδρικό του μόριο βρίσκεται σε πλήρη στύση!… Δεν πρόκειται, βέβαια εδώ για νεκροφιλία. Με αυτόν τον τρόπο αναπαριστούσαν οι Αμερινδοί τη σεξουαλική αντίληψη για τη μεταθανάτιο ζωή (vita post mortem). Με αυτές τις περιστασιακές «εισβολές/διεισδύσεις» των νεκρών στον κόσμο των ζωντανών (σε μορφή κτερισμάτων) εξασφάλιζαν την ηδονή των αγαπημένων τους νεκρών στην προκολομβιανή Αμερική.
Τελετουργικοί χοροί, τόσο στην περιοχή του πανανδικού πολιτισμού, όσο και στη Μέση Αμερική, κατά τους οποίους οι άνδρες και οι γυναίκες χόρευαν γυμνοί αγγίζοντας εναλλάξ τα γεννητικά όργανα των διπλανών τους στον κύκλο, δήλωναν την ιερή σεξουαλικότητα που κυοφορούσε κι έτικτε εκείνες τις κουλτούρες. Αυτοί εξελίσσονταν ορισμένες φορές σε όργια με 4 – 6 ζευγάρια.
Συγκριτικά, θα πρέπει να αναφέρουμε την ηθική θεώρηση του αυνανισμού που πραγματοποιήθηκε από τον αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο Διογένη τον Κυνικό (Σινώπη, 412 [399 ; ] π.Χ. – Κόρινθος, 323 π.Χ.). Αυτός απέδιδε την επινόηση του αυνανισμού στον θεό Ερμή, ο οποίος λυπήθηκε τον γιο του τον Πάνα που κυνηγούσε την Ηχώ αλλά στάθηκε ανίκανος να την σαγηνεύσει, και έτσι του δίδαξε το τέχνασμα του αυνανισμού για να ανακουφίζεται. Ο Πάνας, έπειτα, φανέρωσε αυτήν την πρακτική στους νεαρούς βοσκούς, οι οποίοι τη διέδωσαν σε όλη την Ανθρωπότητα. Σύμφωνα με τον Δίωνα Χρυσόστομο, ο ίδιος ο Διογένης συχνά αυνανιζόταν μπροστά στο πλήθος που μαζευόταν γύρω από το πιθάρι του. Όταν κάποιος τον ρώτησε εάν δεν ντρεπόταν, εκείνος του απάντησε: «μακάρι να μπορούσα να ανακουφίσω και την πείνα μου, τρίβοντας την κοιλιά μου»!!!
☼☼☼
Στο βορειοδυτικό Περού, ανάμεσα στην έρημο Σετσούρα (Sechura) και στον Ειρηνικό Ωκεανό, άνθησε ανάμεσα στο έτος 100 μ.Χ. και στο 800, ο πολιτισμός των Μότσε ή Μοτσίκα (moche, mochica), των προγόνων των μεταγενέστερων Τσιμού (chimú) με τον ομώνυμο «υδραυλικό πολιτισμό». Διακρίθηκαν για την πλαστική των κεραμικών τους, και ιδιαίτερα για τους αμφορείς-πορτραίτα, αλλά και για τα πήλινα ειδώλια σε ερωτικές στάσεις, αλλά και προκαταρκτικά παιχνίδια, όπως τον (αλληλο)αυνανισμό, την καθοδήγηση του πέους στον κόλπο με το χέρι της γυναίκας και την πεολειχία -με τον άνδρα είτε όρθιο, είτε καθιστό και τη γυναίκα γονατιστή μπροστά του. Δημοφιλές ήταν, επίσης και το γνωστό μας «69» -η αμοιβαία πεολειξία. Σε αυτά τα ειδώλια διακρίνουμε ότι οι άνθρωποι ανέπτυξαν τη σεξουαλική τους φαντασία, εγκαταλείποντας εκείνην της παλαιολιθικής περιόδου, που ήθελε σταθερά τη γυναίκα στα τέσσερα και τον άνδρα να εισχωρεί γονατιστός από πίσω, έτσι ώστε να προσέχει συγχρόνως τις πιθανές επιθέσεις των θηρίων ή άλλων εχθρικών φυλών. Μία εναλλακτική αυτής της στάσης στον πολιτισμό των Μότσε ήταν με τη γυναίκα τελείως γονατιστή, έτσι ώστε οι γλουτοί της να ακουμπούν στην πίσω πλευρά της κνήμης της. Στα πασίγνωστα κεραμικά των Μοτσίκα, λοιπόν, βλέπουμε ότι οι ιθαγενείς απολάμβαναν 12 στάσεις για… προχωρημένους. Εκτός από την απλή «ιεραποστολική» –την οποίαν όμως βελτίωναν λυγίζοντας προαιρετικά τα γόνατα της γυναίκας προς τα πάνω και έχοντας τον άνδρα γονατιστό από πάνω της-, γνώριζαν και την αντίθετη, δηλαδή με την γυναίκα ξαπλωμένη μπρούμυτα και τον άνδρα γονατιστό από πάνω, να εισχωρεί στην κλειτορίδα. Άλλη παραλλαγή ήταν η πλαϊνή στάση, δηλαδή με το ζευγάρι ξαπλωμένο στη δεξιά ή την αριστερή τους πλευρά και τον άνδρα να εισχωρεί και πάλι εκ των όπισθεν. Τέλος, σε ένα κεραμικό έργο τέχνης αυτού του πολιτισμού των Άνδεων, βλέπουμε ένα είδος… αντίστροφης κτηνοβασίας: ένας πίθηκος σοδομίζει μία γυναίκα ξαπλωμένη ανάσκελα! Αυτός ο μυθολογικός συμβολισμός, βέβαια, αναφέρεται στη μυθολογική γονιμοποίηση της Γης.
Ο σοδομισμός δεν εφαρμοζόταν μόνο ανάμεσα σε δύο άνδρες, αλλά και ανάμεσα σε έναν άνδρα και σε μία γυναίκα [όπως παρατηρούμε στην εικόνα που βρίσκεται στην αρχή αυτού του κεφαλαίου.] Ορισμένοι μελετητές ισχυρίζονται ότι τα ανέκφραστα πρόσωπα του ζευγαριού δήλωναν έλλειψη ηδονής. (Σημείωση του γράφοντος: Όμως, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο προκολομβιανός άνθρωπος είχε απομακρυνθεί πάρα πολύ από τα δεδομένα της παλαιολιθικής εποχής, που υπαγόρευε τη συνουσία με μόνο σκοπό την τεκνοποίηση. Εάν παρατηρήσουμε προσεκτικότερα το προαναφερθέν διακοσμητικό μοτίβο, θα διαπιστώσουμε ότι το ζευγάρι βρίσκεται σκεπασμένο με κουβέρτα στην κοινή οικογενειακή κλίνη μαζί με το παιδί τους, προσέχοντας να μην γίνει αισθητός ο οργασμός τους. Αυτός δηλώνεται καλλιτεχνικά από την έμφαση και το ρεαλισμό που δίνεται στο σχεδιασμό των γεννητικών τους οργάνων. Μία δεύτερη εικασία εξηγεί ότι η εναγώνια προσμονή να μην γίνει αντιληπτή η πράξη τους από το παιδί τους, τους προσέδιδε μεγαλύτερη ηδονή.) Μία βιώσιμη θεωρία, πάντως, είναι εκείνη των αρχαιολόγων, που υποστηρίζει ότι με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή το πρωκτικό σεξ –γνωστό στην ανατολική Μεσόγειο και ως «οθωμανικό»- γινόταν ένα είδος δημογραφικού ελέγχου (που στη Μέση Αμερική επιτελείτο μέσω των ανθρωποθυσιών).
Στους πολιτισμούς των Άνδεων, όμως, εμφανίζονται επίσης ειδώλια θρησκευτικού χαρακτήρα, που αναπαριστούν θεότητες να συνουσιάζονται με ανθρώπους. (Σημείωση του γράφοντος: Ίσως κοινούς θνητούς, οι οποίοι μετά από αυτήν την σαρκική-πνευματική επαφή μετουσιώνονται σε πολιτισμικούς ήρωες.
Το φιλί δεν συνηθιζόταν στην ερωτική πράξη των ινδιάνων. Σε κάποια αγαλματίδια, όμως, παρατηρούμε αυτήν την πρακτική ανάμεσα σε ένα ζωντανό πλάσμα και σε ένα «καρκάντσα» (carcancha), δηλαδή κάποιον νεκρό που έχει ως εκ θαύματος επανέλθει για λίγο στη ζωή: στο πρόσωπό του διακρίνεται η νεκρική ακαμψία (rictus facial), τα οστά των πλευρών του δεν καλύπτονται από σάρκα, αλλά το ανδρικό του μόριο βρίσκεται σε πλήρη στύση!… Δεν πρόκειται, βέβαια εδώ για νεκροφιλία. Με αυτόν τον τρόπο αναπαριστούσαν οι Αμερινδοί τη σεξουαλική αντίληψη για τη μεταθανάτιο ζωή (vita post mortem). Με αυτές τις περιστασιακές «εισβολές/διεισδύσεις» των νεκρών στον κόσμο των ζωντανών (σε μορφή κτερισμάτων) εξασφάλιζαν την ηδονή των αγαπημένων τους νεκρών στην προκολομβιανή Αμερική.
Τελετουργικοί χοροί, τόσο στην περιοχή του πανανδικού πολιτισμού, όσο και στη Μέση Αμερική, κατά τους οποίους οι άνδρες και οι γυναίκες χόρευαν γυμνοί αγγίζοντας εναλλάξ τα γεννητικά όργανα των διπλανών τους στον κύκλο, δήλωναν την ιερή σεξουαλικότητα που κυοφορούσε κι έτικτε εκείνες τις κουλτούρες. Αυτοί εξελίσσονταν ορισμένες φορές σε όργια με 4 – 6 ζευγάρια.