Ταξιδεύοντας στην Ινδοκίνα
Τουρίστας ή ταξιδευτής; Είναι ένα ερώτημα.
Ο πρώτος ξεπηδά από ένα θορυβώδες πλήθος με λουλουδιαστά πουκάμισα σε χρώματα που τσιρίζουν –της ρεζίλως, όπως θά ‘λεγε κι ο Τσιφόρος- και μυρωδιές αντηλιακού, που φωτογραφίζει σα μοτεράκι “παλιά πράγματα” γύρω του με την ολοκαίνουρια μηχανή του, αγορασμένη με πλαστικό χρήμα στο κοντινό duty free, ενώ συγχρόνως φοράει γυαλιά ηλίου και γυαλιστερά πλαστικά κολιέ και αναζητά απεγνωσμένα fast food και μπαράκια με ηχορύπανση σε ομπρελλοσκεπασμένες παραλίες.
Ο δεύτερος, περίεργο τρωκτικό των βιβλίων, των οποίων η ενόραση τον οδηγεί εκτός της πεπατημένης οδού, προκειμένου να παραμείνει συντονισμένος με την τοπική χλωρίδα και πανίδα, έστω και νοερά, με το οδοιπορικό στο χέρι, στριμωγμένος ακόμη και στο βρομερό, σερνάμενο, φωνακλάδικο μποτιλιάρισμα που μπορεί να λέγεται 5thAvenue ή Πατησίων στις 4:00 μ.μ.
Η απάντηση έγκειται σε επίμονες, ανεξάρτητες γεύσεις ή νοοτροπίες.
Τα παράξενα μέρη αποφέρουν παράξενες εμπειρίες που βασίζονται στον πειραματισμό με την ουσία, σε Παραδείσους πολιτισμικού υβριδισμού.
Ινδοκίνα.
Μακριά από υπερβολικές τουριστικές attractions, πέρα απ’ τον Ωκεανό, πίσω απ’ τον ανατέλλοντα Ήλιο. Στην Άπω Ανατολή, όπου το σκαρφάλωμα σε λόφους με μοναστήρια σαν φωτοστέφανα με πορφυρόχρυσες δαντέλες, σε φέρνουν με κομμένη την ανάσα σε saunas από μυρωδάτα βότανα και massages αναζωογονητικά, σε φιλοσοφικούς διαλογισμούς με guru και γεύματα μη μου άπτου, που σε απογειώνουν στα επτά ουράνια της Nirvana.
Η ανθρώπινη επαφή με μορφές που επιβιώνουν στο δρόμο, βγαλμένες από τα old time classics, σε οδηγούν με το κανώ τους από τις λευκόφωτες παραλίες με τους φοίνικες, στην πληρότητα του τίποτα. Τα απόκοσμα χρώματα και σχήματα των κοραλλιών, φυγόκεντρος δύναμη στην ίριδα του ματιού, και ο ήχος του βάθους της ωκεάνιας σιγής, λύτρωση Zen για τον ταραγμένο νου της Δύσης.
Και οι νύχτες: οι φωτεινές μπλε νύχτες, όπου οι πυρσοί από bamboo καρφωμένοι στην άμμο, φωτίζουν την κυανοκίτρινη σκηνή μίας αισθησιακής, μαγικο-θρησκευτικής, αρμονικής ροής της γλώσσας του σώματος που αφηγείται τη Ramayana και λέγεται χορός.
Ένας μικρόκοσμος που εκρήγνυται από ακούσματα και χρώματα και προβάλλεται στον μακρόκοσμο του νου μας.
Τουρίστας ή ταξιδευτής; Είναι, ίσως, αυτή μία από τις απαντήσεις;
Ο πρώτος ξεπηδά από ένα θορυβώδες πλήθος με λουλουδιαστά πουκάμισα σε χρώματα που τσιρίζουν –της ρεζίλως, όπως θά ‘λεγε κι ο Τσιφόρος- και μυρωδιές αντηλιακού, που φωτογραφίζει σα μοτεράκι “παλιά πράγματα” γύρω του με την ολοκαίνουρια μηχανή του, αγορασμένη με πλαστικό χρήμα στο κοντινό duty free, ενώ συγχρόνως φοράει γυαλιά ηλίου και γυαλιστερά πλαστικά κολιέ και αναζητά απεγνωσμένα fast food και μπαράκια με ηχορύπανση σε ομπρελλοσκεπασμένες παραλίες.
Ο δεύτερος, περίεργο τρωκτικό των βιβλίων, των οποίων η ενόραση τον οδηγεί εκτός της πεπατημένης οδού, προκειμένου να παραμείνει συντονισμένος με την τοπική χλωρίδα και πανίδα, έστω και νοερά, με το οδοιπορικό στο χέρι, στριμωγμένος ακόμη και στο βρομερό, σερνάμενο, φωνακλάδικο μποτιλιάρισμα που μπορεί να λέγεται 5thAvenue ή Πατησίων στις 4:00 μ.μ.
Η απάντηση έγκειται σε επίμονες, ανεξάρτητες γεύσεις ή νοοτροπίες.
Τα παράξενα μέρη αποφέρουν παράξενες εμπειρίες που βασίζονται στον πειραματισμό με την ουσία, σε Παραδείσους πολιτισμικού υβριδισμού.
Ινδοκίνα.
Μακριά από υπερβολικές τουριστικές attractions, πέρα απ’ τον Ωκεανό, πίσω απ’ τον ανατέλλοντα Ήλιο. Στην Άπω Ανατολή, όπου το σκαρφάλωμα σε λόφους με μοναστήρια σαν φωτοστέφανα με πορφυρόχρυσες δαντέλες, σε φέρνουν με κομμένη την ανάσα σε saunas από μυρωδάτα βότανα και massages αναζωογονητικά, σε φιλοσοφικούς διαλογισμούς με guru και γεύματα μη μου άπτου, που σε απογειώνουν στα επτά ουράνια της Nirvana.
Η ανθρώπινη επαφή με μορφές που επιβιώνουν στο δρόμο, βγαλμένες από τα old time classics, σε οδηγούν με το κανώ τους από τις λευκόφωτες παραλίες με τους φοίνικες, στην πληρότητα του τίποτα. Τα απόκοσμα χρώματα και σχήματα των κοραλλιών, φυγόκεντρος δύναμη στην ίριδα του ματιού, και ο ήχος του βάθους της ωκεάνιας σιγής, λύτρωση Zen για τον ταραγμένο νου της Δύσης.
Και οι νύχτες: οι φωτεινές μπλε νύχτες, όπου οι πυρσοί από bamboo καρφωμένοι στην άμμο, φωτίζουν την κυανοκίτρινη σκηνή μίας αισθησιακής, μαγικο-θρησκευτικής, αρμονικής ροής της γλώσσας του σώματος που αφηγείται τη Ramayana και λέγεται χορός.
Ένας μικρόκοσμος που εκρήγνυται από ακούσματα και χρώματα και προβάλλεται στον μακρόκοσμο του νου μας.
Τουρίστας ή ταξιδευτής; Είναι, ίσως, αυτή μία από τις απαντήσεις;