Ετήσιο Σεμινάριο Λατινοαμερικανικού πολιτισμού του Ηλία Ταμπουράκη στον Όμιλο UNESCO Ν. Πειραιώς & Νήσων, 2004-2005.
Άνδεις: μούμιες,
διαμεσολαβητές ανάμεσα σε δύο Κόσμους
Τυχαίες ανακαλύψεις, σε ορισμένες περιπτώσεις, και ανασκαφές τυμβωρύχων σε άλλες, έχουν φέρει στο φως «ιερά κορυφών» -όπως θα τα ονομάσει ο καθηγητής Σακελλαράκης στη μινωική Κρήτη.
Το Νεβάδο ‘Αμπατο (Nevado Ámpato) στο Περού, έκρυβε επί πέντε αιώνες μία από τις πολυτιμότερες προσφορές των Ίνκας στους θεούς τους: την καπαχκ’ότσα (qhapajqhocha) –δηλαδή τη θυσία ενός μικρού κοριτσιού στον ηλιακό θεό Ίν’τι (Inti), πιθανώς με την ευκαιρία του θανάτου ενός ηγέτη, ενός κατακλυσμού, μίας ξηρασίας, κλπ.
Τα άτομα που προοριζόταν για θυσία, προετοιμάζονταν από κάθε άποψη ήδη από πολύ νεαρή ηλικία. Επρόκειτο για τα ωραιότερα κορίτσια των κέτσουα (quechua), τα οποία έκλειναν σε «μοναστήρια» και ονόμαζαν παλιακούνα (pallakuna), δηλαδή «παρθένες στην υπηρεσία του Ηλίου και του Ίνκα». Αυτές ασχολούνταν με τις καλές τέχνες.
Η Χουανίτα (Juanita) –«το θλιμμένο κορίτσι»-, η αγγελιοφόρος μεταξύ θεών και αυτοκρατόρων, θυσιάστηκε όταν ήταν δεκαπέντε χρονών. Μετά από μία εξαντλητική νηστεία, την ανέβασαν πεζή στα 5.800 μέτρα υψόμετρο, και αφού της έδωσαν να μασήσει φύλλα κόκας, της προκάλεσαν κρανιοεγκεφαλική κάκωση με έναν αστεροειδή, μεταλλικό κεφαλοθραύστη, και την έθαψαν στον πάγο, για να μεταφέρει στα απουκούνα (apukuna) –τις θεοποιημένες κορυφές των βουνών- τα αιτήματα του Ίνκα –δηλαδή του λατρευτή του Ηλίου, του θεού που παρουσιάζει –όπως είδαμε- κοινά στοιχεία με την Ήρα των αρχαίων Ελλήνων, την Ις Τσελ (Ix Chel) των Μάγια της Γουατεμάλας και τον Καραΐ (Karaí) των Γουαρανί (guaraní) της Παραγουάης.
Ο θεός του κεραυνού, ο Ίν’τι Ιλλιάπα (Inti Illapa), θέλησε να βοηθήσει τη σύγχρονη αρχαιολογική αποστολή αποκαλύπτοντας τμήμα του ταφικού μνημείου.
Το Νεβάδο ‘Αμπατο (Nevado Ámpato) στο Περού, έκρυβε επί πέντε αιώνες μία από τις πολυτιμότερες προσφορές των Ίνκας στους θεούς τους: την καπαχκ’ότσα (qhapajqhocha) –δηλαδή τη θυσία ενός μικρού κοριτσιού στον ηλιακό θεό Ίν’τι (Inti), πιθανώς με την ευκαιρία του θανάτου ενός ηγέτη, ενός κατακλυσμού, μίας ξηρασίας, κλπ.
Τα άτομα που προοριζόταν για θυσία, προετοιμάζονταν από κάθε άποψη ήδη από πολύ νεαρή ηλικία. Επρόκειτο για τα ωραιότερα κορίτσια των κέτσουα (quechua), τα οποία έκλειναν σε «μοναστήρια» και ονόμαζαν παλιακούνα (pallakuna), δηλαδή «παρθένες στην υπηρεσία του Ηλίου και του Ίνκα». Αυτές ασχολούνταν με τις καλές τέχνες.
Η Χουανίτα (Juanita) –«το θλιμμένο κορίτσι»-, η αγγελιοφόρος μεταξύ θεών και αυτοκρατόρων, θυσιάστηκε όταν ήταν δεκαπέντε χρονών. Μετά από μία εξαντλητική νηστεία, την ανέβασαν πεζή στα 5.800 μέτρα υψόμετρο, και αφού της έδωσαν να μασήσει φύλλα κόκας, της προκάλεσαν κρανιοεγκεφαλική κάκωση με έναν αστεροειδή, μεταλλικό κεφαλοθραύστη, και την έθαψαν στον πάγο, για να μεταφέρει στα απουκούνα (apukuna) –τις θεοποιημένες κορυφές των βουνών- τα αιτήματα του Ίνκα –δηλαδή του λατρευτή του Ηλίου, του θεού που παρουσιάζει –όπως είδαμε- κοινά στοιχεία με την Ήρα των αρχαίων Ελλήνων, την Ις Τσελ (Ix Chel) των Μάγια της Γουατεμάλας και τον Καραΐ (Karaí) των Γουαρανί (guaraní) της Παραγουάης.
Ο θεός του κεραυνού, ο Ίν’τι Ιλλιάπα (Inti Illapa), θέλησε να βοηθήσει τη σύγχρονη αρχαιολογική αποστολή αποκαλύπτοντας τμήμα του ταφικού μνημείου.