Μεξικό: Ιερή πορνεία, ουσίες και αφροδίσια νοσήματα
Στο αρχαίο Μεξικό των Αζτέκων, οι ανύπαντροι στρατιώτες είχαν σεξουαλικές σχέσεις με τις ιέρειες/ιερόδουλες της θεάς Σοτσικετσάλ (Xochiketzal) [βλ. σχ. 113], οι οποίες εμφανίζονταν προκλητικά ντυμένες και μακιγιαρισμένες και ανέβαζαν τη λίμπιντο εκείνων των ανδρών χορηγώντας τους Ενθεογενή.
Αυτός ο όρος αντικαθιστά τη λέξη "παραισθησιογόνο" (διαδεδομένη λόγω των εμπειριών του Άλντους Χάξλεϋ (Aldous Huxley) με τη μεσκαλίνη, και δημοσιευμένη στο βιβλίο του οι "Πόρτες τις Αντίληψης" του 1953) και "ψυχεδελικό" (ένα νεολογισμό για τη "δήλωση/φανέρωση της ψυχής", που προτάθηκε από τον Βρετανό ψυχίατρο Χάμφρεϊ Όσμοντ (Humphrey Osmond). Οι υπόλοιποι επιστήμονες διατύπωσαν την άποψη κατ’ αρχήν ότι ο όρος "παραισθησιογόνο" ήταν ανάρμοστος λόγω του ετυμολογικού του συσχετισμού με το ντελίριο (delirium) και την τρέλα. Κατά δεύτερο λόγο, ο όρος "ψυχεδελικό" ήταν επίσης προβληματικός, εξαιτίας της ηχητικής του σχέσης με τη λέξη ψύχωση, αλλά και γιατί ήταν αμετάκλητα συνδεδεμένος με τους διάφορους αρνητικούς συνειρμούς που είχε επιφέρει το κίνημα των χίπις (hippies) στη δεκαετία του εξήντα της δικής μας εποχής.
Τα βότανα, όμως, δεν εξυπηρετούσαν μόνο στη στύση, αλλά και στην έκτρωση ανεπιθύμητων κυήσεων.
Επιστρέφοντας στο θέμα των μεξικανών ιεροδούλων, πρέπει να αναφέρουμε ότι η μοιχεία τιμωρείτο αυστηρά. Η ιερή πορνεία, όμως, ήταν αποδεκτή, όπως και στην αρχαία Ελλάδα, που θα δούμε πιο κάτω. Όσο για τη μετάνοια των (σεξουαλικών) αμαρτημάτων, είναι γνωστή η διάτρηση των ανδρικών γεννητικών οργάνων και οι σπονδές αίματος από αυτά…
Αδελφός της θεάς Σοτσικετσάλ –της οποίας το όνομα σημαίνει: «Παραδείσιο Πτηνό με Λουλούδια αντί για Πούπουλα»- ήταν ο Σοτσιπίλλι (Xochipilli) –ο θεός του έρωτα, της γονιμότητας και των παράνομων ερωτικών σχέσεων. Σύζυγός του ήταν η Μαγιαγουέλ (Mayahuel) -η πανέμορφη θεά του κάκτου που παράγει το ποτό πούλκε (pulque)- η οποία συνουσιάσθηκε με τον θεό Κετσαλκόατλ (Quetzalcóatl) –το Φτερωτό Φίδι.
Μία άλλη θεότητα της ηδονής ήταν η Τλασολτέοτλ (Tlazoltéotl) –η θεά της σελήνης και του αισθησιασμού, η οποία προστάτευε τις επίτοκες, τους μάγους που έδιναν ξόρκια για τον έρωτα και τους άνδρες με έντονες σεξουαλικές δραστηριότητες. Αυτή προκαλούσε και τις σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες, όπως τη σύφιλη (treponematosis americana), σε όσους εμπλέκονταν σε απαγορευμένους έρωτες. Το όνομα αυτής της θεάς σήμαινε: «Αυτή που καταβροχθίζει ακαθαρσίες», και απεικονίζεται με το στόμα της λερωμένο με κόπρανα ανθρώπου. Δεν πρόκειται, βέβαια, για την παραφιλία της κοπρολαγνείας, αλλά για έναν συμβολισμό του μιάσματος σε σεξουαλικό και ηθικό επίπεδο. Η τελετή κάθαρσης αυτών των μιασμάτων γινόταν με θερμά λουτρά Τλασοτετέο (Tlazolteteo), παρόμοια των τουρκικών/αραβικών χαμάμ ( محمّا hamam).
Αφού, λοιπόν, μιλάμε για μάγους των ερωτικών ελιξιρίων και για άνδρες με ιδιαίτερα δραστήρια σεξουαλική ζωή, θα πρέπει να πούμε ότι στο Μεξικό, αλλά και στην Κεντρική Αμερική και στην Καραϊβική, οι άνδρες δεν επιδίδονταν μόνο σε… “str8” καταστάσεις· ίσως δεν είναι τυχαίο ότι και στην Ελληνική γλώσσα έχουμε τη λέξη «κωλ_ _ _ _ δος» (ή εὐρύπρωκτος -ως απαξιωτικό, όμως- στην αρχαία), για να δηλώσουμε ότι κάποιος έχει εξαιρετική τύχη, μια που και στην προκολομβιανή Αμερική, οι ομοφυλόφιλοι θεωρούνταν ως ιδιαίτερα άτομα, με μαγικές ιδιότητες, που έφερναν καλή τύχη… Έτσι, στη φυλή των Μοχάβε (Mojave), στην έρημο Σονόρα (Sonora, Β.Δ. Μεξικό), οι νεαροί, κατά την τελετή της μύησής τους, είχαν το δικαίωμα να διαλέξουν κάποιο αντικείμενο που θα δήλωνε το σεξουαλικό τους προσανατολισμό. (Ας μην ξεχνάμε ότι στην κοινωνία των Μ’μπ-α Τουπί–Γουαρανί (Mb’a Tupí-Guaraní) της Παραγουάης, το τόξο συμβόλιζε τον άνδρα, ενώ το καλάθι τη γυναίκα.
Από την άλλη πλευρά της ηπείρου, στις Άνδεις, οι λεσβίες απολάμβαναν πολλών προνομίων στην κοινωνία των Ίνκας (incas): τους ήταν επιτρεπτός ο έκλυτος σεξουαλικός βίος και η γνώμη τους για τα κοινά γινόταν σεβαστή.
Συγκριτικά, στην αρχαία Ελλάδα, και συγκεκριμένα στην Αθήνα, οι γυναίκες ήταν σχετικά περιορισμένες στο σπίτι. Στη Σπάρτη, συμμετείχαν στις αθλητικές διοργανώσεις κι εμφανίζονταν γυμνές στις αθλοπαιδειές. Όσο για τη Λέσβο, είναι γνωστή η Σαπφώ (στην: αιολική διάλεκτο: Ψάπφω, ~630 - 570 π.Χ.) –η ποιήτρια των 12.000 ερωτικών στοίχων της για τις άλλες γυναίκες. Εκείνη ηγείτο ενός «θιάσου», δηλαδή μίας γυναικείας εκπαιδευτικής κοινότητας, όπου η ερωτική έκφραση ήταν επιτρεπτή, και πολλές φορές τα νεαρά κορίτσια είχαν εκεί σεξουαλικές εμπειρίες με τις δασκάλες τους ή και μεταξύ τους.
Στην κοινωνία των Σαποτέκων (Zapotecas) της Οαχάκα (Oaxaca), στο κεντρικό Μεξικό, οι τραβεστί –που στην τονική γλώσσα με τα αυστρονησιακά στοιχεία ονομαζόταν… «μούσες» (muxe), [μία γλωσσολογική σύμπτωση, φυσικά]- κυκλοφορούσαν με γυναικεία ενδυμασία και είχαν το σημαντικό κοινωνικό λειτούργημα της μύησης των εφήβων αγοριών στη σεξουαλική ζωή… Αρχαίες στατιστικές αναφέρουν ότι στην περιοχή του ισθμού Τεγουαντεπέκ (Tehuantepec), στο νότιο Μεξικό, το 6% του ανδρικού πληθυσμού, ήταν… «μούσες»!